I u nas zdarzały się i pewnie nie raz jeszcze zdarzą...momenty bezsilności, bezradności, zdenerwowania, łez...Nie raz i nie dwa opadałam z sił...ale zawsze obok mnie jest mąż, który niesamowicie mnie wspiera. To dzięki niemu nie przestałam karmić Leny piersią...Lena pierwsze miesiące bardzo się krztusiła przy karmieniu piersią, wręcz zdarzało jej się często wymiotować, charczeć, a ja z coraz większym drżeniem brałam ją na każde kolejne karmienia, nie raz płakałam, że koniec, tak się bałam ją karmić...ale za to jestem mężowi bardzo wdzięczna, że nie pozwolił mi się poddać i...karmię Lenę dalej co jest cudowne
choć ona chce coraz mniej, ale jeszcze się przytula 
Ważne by mieć obok siebie bliską osobę, która wspiera, na którą można liczyć, której można się wygadać, wypłakać...
Dziecko ma oboje rodziców, nie tylko mamę, mąż mój uważa, że tak jak ja tak i on może do niej w nocy wstać, może jej ugotować obiad, może ją nakarmić, przewinąć, wykąpać, uspać, zabrać na spacer...rozumie, że ja też potrzebuję chwili dla siebie, potrzebuję odpocząć...tak jak i ja rozumiem, że i on potrzebuje czasu dla siebie...
Myślę, że właśnie dzięki mężowi, jego zrozumieniu i odpowiedzialności za dziecko mogę cieszyć się w pełni z macierzyństwa
