Ja:
Totalnie odpuściłam wszelkie typy, bo zauważyłam, że im bardziej wnikałam, tym mniej mi się podobało (albo odwrotnie). Postanowiłam zdać się na żywioł i nieco na los (czyli kompromis z mężem).
Mąż:
Przewertował cały imiennik i zawęził swoją listę do... 44 imion!! Zawęził!! Nie będę powtarzać tych wszystkich epitetów, jakie cisnęły mi się na usta po zdaniu "Zawęziłem listę do 44 imion.". Niech wystarczy fakt, że prawie połknęłam łyżeczkę, którą dziobałam pistacjowe Grycany (ależ one ohydne, bleee).
Większości imion nawet nie będę komentować, bo nie chcę obrażać inteligencji mojej połówki. Po krótkiej, aczkolwiek burzliwej, konsultacji ze mną mąż stworzył nową listę, na której tym razem znalazło się imion 16. O dziwo, mnie wpadło w oko i ucho jedno, którego wcześniej nie brałam nawet pod uwagę. Resztę mogłabym spokojnie wyrzucić i mieć już problem z głowy.
Mąż się złości, że mówię NIE imionom, które już ktoś gdzieś ma ze znajomych (lub ich dzieci). Cóż, już tak mam, choć wiem, że moje dziecko nie będzie jedynym egzemplarzem z danym imieniem, ale wolałabym, by choć w kręgu znajomych tego nie dublować. Poza tym pozostałe kryteria wyboru nie zmieniły się od czasów Marysi.
Na czym w końcu stanęło, dowiedzą się wszyscy przy okazji wpisu poporodowego, a więc za jakieś 3 tygodnie zgodnie z TP
