Czas mojej największej aktywności jest już za mną. Dziś w tym przekonaniu, zresztą słusznym, utwierdziły mnie dwie osoby: moja córka i moja mama.
Ta pierwsza wyraźnie dała mi odczuć, że nie potrafię sprostać jej wymaganiom zabawowym. Jestem za wolna, za szybko tracę siły, choć energii jako takiej mi nie brakuje. Druga z kolei zauważyła, że wzięłam na siebie za dużo obowiązków i gdy tylko jedna z planowanych rzeczy mi nie wychodzi, robię się od razu nerwowa. Nie owijając w bawełnę mama powiedziała, że już nie muszę być taka idealna, bo i tak nikt tego nie doceni. By było jasne, o czym mowa, to uzupełniam - chodzi o korepetycje.
Po szybkiej, aczkolwiek treściwej, analizie doszłam do wniosku, że daję sobie max 3 tygodnie. W końcu nie wszystko kręci się wokół kasy (choć na pewno większość, jeśli chodzi o dzieci), a ja nie muszę się zarzynać. I, o ile nie rozpakuję się do tego czasu, kończę nauczanie wraz z 24. maja. Te ostatnie 2 tygodnie przeznaczam wyłącznie dla siebie i dzieci
No, chyba że się wkurzę wcześniej, to zamknę działalność jeszcze wcześniej 
Wciąż tonę w praniu i prasowaniu. Ciągle rozkminiam, jak ułożyć ciuchy w szafkach, by nie skrzywdzić żadnej z córek. Do tego zaczęłam się zastanawiać, co robić z ubraniami, z których zacznie wyrastać najmłodsze. Ale to temat jeszcze dla mnie odległy. Na razie oswajam się z myślą, że na dniach witam maj, a po nim będzie już tylko jedno... PORÓD!!