Jeszcze zanim zostałam mamą, wiedziałam, że kiedy czas macierzyństwa w końcu nadejdzie, będę nosiła swoje dziecko w chuście. Podpatrzyłam tę technikę noszenia maluszka w jakimś filmie jako nastolatka i od tamtej pory była moim marzeniem, na którego spełnienie przyszło mi czekać blisko dekadę
Kiedy na początku ciąży uczestniczyłam w żłobkowym szkoleniu BHP w Bytomiu, pani wykładowczyni, ku mojej uciesze, poruszyła kwestię noszenia chust w placówce i poza nią, wywołując tym niemałą dyskusję również wśród pań niebędących mamami. Pomyślałam wtedy, że to nie może być przypadek! Mogłam rozważyć wszelkie za i przeciw, zadać szereg pytań z punktu widzenia szeroko pojętego bezpieczeństwa, podpytać jak to wygląda od strony praktycznej i upewnić się, czy to rozwiązanie nosidełkowe jest dla mnie. Rezultat jest taki, że dziś noszę Filipka w tzw. kieszonce. Samej techniki wiązania nauczyłam się szybko, choć przez pierwsze dwa tygodnie chodziłam z Filipkiem tylko przy mężu, bo wolałam, aby ktoś obejrzał mnie z każdej strony, czy wszystko trzyma się tak, jak należy. Mąż wprawdzie nigdy nic nie poprawiał, ale miałam spokojniejsze sumienie
Kiedy nabrałam wprawy, stres poszedł w niepamięć, choć pewne reguły nadal są niezmienne, np. trzeba pilnować co jakiś czas nóżek dziecka. Nóżki muszą być odpowiednio zgięte by nie zwiększało się ich odwiedzenie, bo wtedy kręgosłup dzieciaczka prostuje się, a tego zdecydowanie nie chcemy. Pediatra syna zwrócił mi na to uwagę, dlatego jestem na tym punkcie bardzo wyczulona.Uwielbiam bliskość, jaką daje noszenie Filipa przy sercu. Nie ukrywam też, że "wolne ręce" to ogromna wygoda, bo wiele czynności jest niewykonalnych, kiedy trzyma się w nich dziecko, a dzięki chuście nie tylko mogę np. przeczytać rozdział książki, ale i odciążam mięśnie ramion. Zadowoleni jesteśmy oboje: Filipek, który czuje się bezpiecznie przy mojej piersi i ja, która mając synka przy sobie zachowuję odrobinę wolności
